Μονοπάτια χωρίς τέλος
Ήξερα δηλαδή ότι θα πάνε αλλά δεν βόλευαν οι ημερομηνίες. Η δουλειά μου έχει εποχιακή κίνηση και δεν μπορώ να την αφήσω μέσα στο καλοκαίρι. Εκτός από τον δεκαπενταύγουστο. Ήξερα πως θα περάσουν τέλεια και ζήλευα. Μία εβδομάδα στις γαλλικές Άλπεις αποκλειστικά σε μονοπάτια, με χρήση lift για καταβάσεις 8 ωρών κάθε μέρα...οι διακοπές του ποδηλάτη. Ποδήλατο χωρίς πετάλι!

Είχα σκάσει, το παραδέχομαι. Αλλά ο καλός Θεούλης άλλαξε τα σχέδιά τους και όταν το έμαθα ήθελα να βγω έξω από το αμάξι και να κάνω κωλοτούμπες. Μπορούσα να πάω και εγώ! Φωτιά στο ηλεκτρονικό ταχυδρομείο τόσο για μένα όσο και για άλλον ένα φίλο που μπρίζωσα να έρθει. Καταφέραμε να χωρέσουμε στο ίδιο σαλέ ώστε να συντονιζόμαστε εύκολα και να περνάμε τον ελεύθερο χρόνο μας μαζί. Όλα πάνε καλά. Οι μέρες της αναχώρησης πλησιάζουν.

Road trip: Κάνα χιλιάρικο χιλιόμετρα το πήγαινε και άλλο τόσο το έλα. Μέσω Ανκόνας και με μία διανυκτέρευση στην Πάρμα καθώς πηγαίναμε. Εκεί δοκιμάσαμε την Ιταλική κουζίνα παραγγέλνοντας σαν έλληνες και τρώγοντας μέχρι σκασμού. Κουβαλώντας τις κοιλιές μας ως τα κρεβάτια πέσαμε ξεροί. Την επόμενη μέρα θα φτάναμε στον προορισμό μας.

Όπως και έγινε. Πλησιάζοντας ο δρόμος πέρναγε σαν σουβλάκι μέσα από το βουνό. Τούνελ, γέφυρα, τούνελ, γέφυρα, τούνελ... Το θερμόμετρο κατεβαίνει, ο ήλιος κρύβεται πίσω από σύννεφα και κλείνουμε τα παράθυρα. Ώσπου η μύτη μου με διατάζει να τα ξανανοίξω. Δεν έχω συναντήσει ποτέ βουνό που να μυρίζει τόσο όμορφα όσο η ανάβαση για το les arcs από την Ιταλία, period. Έβρεχε, οι συνεπιβάτες μου με έκραζαν γιατί κρύωναν και εγώ σνίφαρα σαν ναρκομανής αυτή την θεσπέσια μυρωδιά με το κεφάλι έξω από το παράθυρο. Όλα τα αρώματα σε μπουκαλάκι προσπαθούν να παγιδεύσουν τις μυρωδιές της φύσης. Εδώ όμως είχα το πρωτότυπο, την πρώτη ύλη. Άφιξη, μουδιασμένες χαιρετούρες, κουβαλήματα, δωμάτιο, ντους, τακτοποίηση, φαγητό, δόντια, ύπνος.

Η πρώτη μέρα έφτασε και με τύψεις μικρού παιδιού καθόμαστε πάνω στο πρώτο lift. H μέρα άθροισε 45χλμ καταβάσεων. Λόγω βροχής, ριζών, λάσπης, διάθεσης...έκανα κάτι ψώνια. Κάτι οικοπεδάκια σε πολύ ακριβές τοποθεσίες. Αναίμακτα. Πάντως γλιστράει του κερατά. Εντελώς διαφορετικό στυλ οδήγησης από το γνωστό Ελληνικό. Ακόμα και σε σύγκριση με Υμηττό όταν είναι σαθρός από την ξηρασία ή τσουλήθρα από καταιγίδα. Το βράδυ έρχεται και οι Hero HD αδειάζουν videάκια. Τα λαπτόπια συναγωνίζονται στο σαλόνι του σαλέ για το ποιος οδηγάει καλύτερα.

Είμαστε σε καλό επίπεδο συγκριτικά με τους υπόλοιπους δέκα που είναι στον ίδιο χώρο. Από north shore και άλματα μας τρώνε λάχανο. Όπου το τερέν θυμίζει Ελλάδα "το έχουμε". Είμαστε μπόλικοι πελάτες για να πηγαίνουμε όλοι μαζί. Σπάμε σε μικρά ευέλικτα γκρουπ. Οι πέντε έλληνες πηγαίνουμε ξεχωριστά με δικό μας οδηγό (μια turbo-γερμανίδα). Αυτή μας φτιάχνει το μενού της ημέρας και ανακοινώνει τι περιλαμβάνει το κάθε επόμενο μονοπάτι. Επίσης σχεδιάζει τη διαδρομή ως το επόμενο lift. Κάθε λίγο σταματά, βγάζει το full-face και μας προλογίζει τι ακολουθεί και που να προσέξουμε. Αργό-τεχνικό, γλιστερό με ρίζες, γρήγορο αλλά με λούκι, άλμα στα δεξιά που το προσπερνάς από αριστερά...

Τη δεύτερη μέρα ο καιρός χειροτερεύει. Το ίδιο και η πρόσφυση. Μοιραία και η διάθεση. Έπρεπε να είχα πάρει αρκετά πιο ζεστά ρούχα. Ελπίζω να μας κάνει καλύτερο καιρό γιατί δεν μπορώ να μάθω να οδηγώ σαν τα αγγλάκια μέσα σε λίγες ώρες. Έχουμε πιάσει το νόημα των καταβάσεων σε ρίζες και πέτρες. Πίσω φρένο με δυο δάχτυλα. Μπροστινό φρένο σαν να πιέζεις αυγό. Πρέπει απλά να σημαδεύεις και να διαβάζεις το έδαφος με το σώμα. Εύκολα λέγεται - δύσκολα γίνεται. Αυτό το καινούριο φρούτο αλλάζει κάθετα την ευχαρίστηση μέσα στα μονοπάτια. Δεν το κατέχω και αυτή η αίσθηση με κάνει χειρότερο οδηγό.

Τρίτη μέρα και ο καιρός το πρωί χαρίζει χαμόγελα. Πρώτη φορά αντικρίζουμε την απέναντι πλαγιά! Για να δούμε τι θα δούμε σήμερα. Επιτέλους πρόσφυση! Επιτέλους κορυφές βουνών. Επιτέλους ταχύτητα. Λούκια με πέτρα, συμπληγάδες, πεταλαριστά περάσματα για να μην κολλήσεις. Θέα από την κορυφή του κόσμου. Πεταχτές ματιές προς το Mont Blanc καθώς μαγνητίζει τα επόμενά μου σχέδια. Tα lift σταμάτησαν να συνοδεύονται από την ντροπή της μη-ανάβασης. Άλλωστε έχουν αρχίσει ήδη να μας πονάνε παλάμες και πόδια. Στο lift ξεκουράζονται. Πλένεις τα χέρια σου και αισθάνεσαι πως τα δάχτυλά σου έχουν πρηστεί και έχουν μεγαλώσει. Το χώρισμα στον αντίχειρα παραπονιέται για το κοπάνημα της ανάρτησης και το σφίξιμο του τιμονιού στα γρήγορα κατηφορικά. Κάνεις τεντώματα και βλέπεις πως τα πόδια έχουν σφίξει.
Μέρα τέταρτη. Πίστα, πίστα, πίστα, πίστα, πίστα. Με ήλιο και βροχή, όρθιος και ξαπλωτός, με ένα και με δύο δάχτυλα στα φρένα. Στροφές χωρίς φρένα. Μικρά και μεγάλα άλματα για όλα τα γούστα. Σχεδόν όλα έβγαιναν και διαβαστά (αργά). Ειδικό πάρκο north shore με σανίδες να σε στέλνουν σε βράχο, άλμα ή wall ride. Στροφές με πατημένα μπερμ, απότομα σκαλοπάτια, tabletop, ανάποδες κλίσεις σε γρήγορες στροφές, πετρόκηποι, ριζόκηποι, στροφές με σκαλοπάτια από ρίζες. Το αλπικό τοπίο εναλλάσσεται με τα μεγάλα σκοτεινά δέντρα και σε μια κούρσα ffwd βρίσκεσαι πάλι να παίρνεις το lift για την αφετηρία. Μπρος-πίσω τακάκια off.

Πέμπτη μέρα και ο ήλιος σηκώνεται να στεγνώσει την χθεσινοβραδινή υγρασία. Η μεταμφίεση ως χελωνονιτζάκια με 5~10 κιλά παραπάνω έχει γίνει ρουτίνα. Μαζί με τα EVA βάζουμε και κάνα δυο τροφαντά σάντουιτς. Πρόσθετο αποσβεστικό υλικό! Κανείς δεν έχει δεύτερο θώρακα να φορέσει και έτσι το χελωνονιντζάκι απέκτησε κάτι από ασβό! Θυμάστε εκείνη την θεσπέσια μυρωδιά που σας έλεγα; Έχει πεθάνει. Απορώ πως είμαστε μέρος της ίδιας φύσης που έβγαζε εκείνο το άρωμα. Ρολλάρισμα ως το πρώτο lift και η μέρα ξεκινά. Αυτά τα πρώτα μονοπάτια τα έχουμε ξανακάνει και τα έχουμε μάθει. Ακόμα και γλιστερά δεν δείχνουν πια επίφοβα όπως τις πρώτες μέρες. Πρακτικά, δεν ψάχνεις τα φρένα σου για να δεις ότι έχεις πρόσφυση. Η γερμανίδα οδηγός έχει δώσει την θέση της σε έναν άγγλο βετεράνο. Την ξεκάναμε την κοπέλα. Ο άγγλος έχει μανία με τα switchbacks. Σε μερικά περνάω trackstand με το εξωτερικό χέρι να τεντώνεται οριακά για να φτάσω το τιμόνι. Έχουμε χορτάσει μονοπάτια αλλά θέλουμε κι άλλο.
Tην έκτη μέρα είχα συνάντηση με ένα μαυροφορεμένο κύριο. Τόσες μέρες καλά του κρυβόμουν με το ασκέρι (σσ: το προσωνύμιο της παρέας μου για all-mountain, καγκουριές, καγιακάδες κα). Ακονισμένοι και ξυστά κατεστραμμένοι τις προηγούμενες μέρες αποφασίσαμε να στείλουμε άγημα στα πιο απόκρημνα λημέρια. Τo "no man's land" είχε φυτευτές πέτρες και σε μερικά κομμάτια ρυάκια έμπαιναν μέσα στο μονπάτι ρίχνοντας την πρόσφυση στο 0. Κυριολεκτικά, ο μόνος τρόπος να περάσεις ήταν να σημαδέψεις τον τροχό σου ανάμεσα στις πέτρες γιατί επάνω σε αυτές δεν είχες καμία ελπίδα. Άλλαζε άτσαλα κατεύθυνση όλο το ποδήλατο σημαδεύοντας το γάμο του Καραγκιόζη για το επόμενο πέρασμα. Κάπου εδώ μου την είχε στημένη ο Monsieur Noir. Με κλείδωμα στον μπροστινό τροχό διέγραψα τόξο (ουράνιο) καταλήγοντας να σφηνώσω σε ένα ποντερό, σαν αμόνι, βράχο. Ασθμαίνοντας σηκώθηκα και έμεινα να αναλογίζομαι πόσο τυχερός και άτυχος είμαι. Το ποδήλατό μου είχε ήδη φύγει με shortcut για τον από κάτω δασικό. Πιστό άλογο πάντως. Μου έκανε τη χάρη να με φέρει πίσω μόνο του. Δεν είχα πια και πολύ ψυχή να το οδηγήσω...
...μέχρι που φτάσαμε για μια αποχαιρετιστήρια κατεβασιά στην πίστα dh. Αυτή ήταν η τελευταία βόλτα. Με περίμεναν κάμποσα βαρετά πράγματα μέχρι να φτάσω Ελλάδα. Καθαριότητα, πακετάρισμα, κουβάλημα, καθυστέρηση πλοίου στην άχαρη Ανκόνα...
Πέρασα εξαίσια και ζω ακόμα για να διηγηθώ τι έζησα. Αυτό είχα πει σε φίλο αναχωρώντας: αν είναι ας χτυπήσω στην επιστροφή για να πάω χορτάτος. Τα κατάφερα.

Πίσω στην αγαπημένη Ελλάδα ο Υμηττός δείχνει πιο φιλικός από παλιά. Πολλές φορές σκέφτηκα "πως άραγε να μου φαίνεται τώρα ο Υμηττός;" Η απάντηση; Μια βόλτα που μου φαινόταν ως τώρα ικανοποιητική προχθές μου φάνηκε ... απλά XC.
H μπροστινή μου ανάρτηση ήταν παραφουσκωμένη σαν μπάλα. Το δικό μου βουνό μου το είπε. Στα γαλλικά φαίνεται πως δεν το καταλάβαινα.
Τα μάτια μου συνέχεια μαγνητίζονταν από αυτά που μέχρι πριν 15 μέρες με τρόμαζαν αλλά πλέον περνιούνται χωρίς ιδιαίτερο άγχος.
Τα 10εκ. του Joplin μου είναι λίγα. Μόνο για αλλαγή on the fly. Αν είναι να κατέβουμε στα σοβαρά τότε θέλω τουλάχιστον 20εκ. κατέβασμα από την καμαρωτή θέση πεταλαρίσματος. Σήμερα δεν θα το ξαναγόραζα το Joplin. www.trailaddiction.com
photo.morgi.ch

The video cannot be displayed because you have to accept the cookies first.